Ma czas, żeby zwołać prawników, zadecydować

o jej przyszłości, jak swoją ziemią zarządzić,

akt notarialny spisać, mówić do niej, kochana,

dzień dobry, i dobranoc, moja kochana.

I spośród wszystkich obecnych tylko ona

nie wie, że on umiera. Że cierpi, że te piękne

pielęgniarki, o które jest zazdrosna,

zmieniają mu tylko plastry z opium. Że on

ją tak samo zostawi, jak jej rozum i pamięć,

który gdzieś uciekły, żeby już nigdy nie cierpieć

po rozstaniach na zawsze.