Może kiedyś w przypływie

bezradności albo mądrości

zaczniemy zadawać pytania:

gdzie nam umknęła prawda?

w szumie usłyszanych słów?

w potoku rozpisanych liter?

w informacyjnym zalewie?

W braku codziennej ciszy,

której zaczynamy łaknąć

bardziej niż chleba? Ojcze Nasz,

umyka życie, za wschodnią

granicą ludzie strzelają do ludzi.

– A więc należy przypuszczać,

że są jakieś ważniejsze sprawy.

Ich prawda czy tych drugich?

O kilometry czy mile przesunięte

granice? My czy drudzy my rządzą?

Nasze tutaj jest teraz. Zapisane

w kontaktach na komórce,

w rachunkach zlecanych na koncie,

w kwocie kredytu do spłacenia,

w terminach wyznaczonych

badań okresowych i ich wynikach,

w brakujących pieniądzach,

które by się przydały na terapie,

na zabiegi i na lekarzy. Nasze tutaj

i teraz to rodzinny lazaret,

w którym jakoś trzeba się odnaleźć

nie wyrzekając się nikogo.

To tak jakbyś rozmawiał ze staruszką,

której nie ustąpiłeś miejsca, a ona

nie obraziła się, usiadła przed tobą,

kiedy w końcu zwolniło się miejsce

i z uśmiechem powiedziała – już lepiej,

bo nigdy nie wiadomo, kiedy się zasłabnie.

– Ale to nie powód, żeby nie wychodzić

z domu. – Z troską odpowiedziałeś

i dodałeś – Ale ma pani telefon

na wszelki wypadek? – Miała. I była

ujmująco miła. Życzyłeś jej miłego

dnia i zdrowia, zanim wysiadłeś,

ale zapamiętałeś, jakie to uczucie,

kiedy się robi dobrą minę

do przegranej ze sobą bitwy.

Przecież gdzieś jeszcze są ludzie,

którzy czekają na moją miłość.

Na moje uważne spojrzenie,

na moje otwarte serce i ręce.

Co dzień od samego Boga uczę się

kochać i szanować twoją wolność,

i choć z tego powodu oczy bywają

wciąż mokre od łez, to przecież wiem,

że tak smakuje prawdziwa miłość.

Weź tej wolności, ile chcesz i tak

jest twoja. Weź tej miłości, ile dzisiaj

możesz, i tak jest twoja. Będzie na ciebie

tutaj czekała, pośród wierszy i wersów.

Co dzień przyglądam się Jezusowi,

jak był zdradzany, wystawiany

na próby i zupełnie opuszczony

przez wszystkich. Jedynie Jego

Matka stała pod Jego krzyżem,

jak moja teraz przy mnie.

Weź tego bólu z powyższych liter

tylko tyle, ile dzisiaj chcesz,

wszak każdy wiersz nad którym

płakali poeci, przetrwa wieki.

Pierwszy raz spotkałam staruszkę,

z siódmego, która kocha wszystkie

w okolicy drzewa. Pewnie dogląda je

na nie co dzień długo ze swojego okna.

Dla mnie drzewa, to drzewa, latem

dają dużo cienia, zimą po prostu są

stałymi punktami tego krajobrazu,

a ona ponazywała je encyklopedycznie,

z imienia. Martwiła się, że komuś

uschnie ręka, gdy zamachnie się na klon.

Pamiętała, że ktoś podciął dąb,

a on miał taką siłę życia w sobie,

że potem wybujał w dwa pnie

i taki podwójnie piękny rośnie do dziś.

Staruszka z siódmego o jednej kuli

poszła na zakupy najbliżej adresu,

ja załatwiłam parę spraw na mieście

i spotkałam ją w drodze powrotnej

przy windzie. Gdyby kiedyś czegoś

potrzebowała, nie przyjdzie. Próbowała

zeszłego lata zabić wstrętną muchę,

straciła przytomności i obudziła się

we krwi nad ranem. – Powiedziała,

przyjedzie moja córka, muszę posprzątać,

żeby nie oddała mnie do Domu Starców.

Dla ciebie to był święty, święty ołtarz,

a on po nim przeszedł jak po drodze,

dla ciebie to było domowe ognisko,

a on chciał tylko palić z tobą grille,

dla ciebie to było takie ważne wszystko,

a dla niego już nic, i nic, i nic, i nic.

I znowu jesteś nikomu do niczego

w tym kraju potrzebna. Stałaś się wolna

jak wiatr albo duch. Przytuliło cię ubóstwo,

bezimienna ziemia i twój życiowy krzyż.

Wierzysz czy nie wierzysz już nikogo to

nie obchodzi, gdyż nie stać cię na jałmużnę.

Jeszcze nie wiadomo czy będziesz żebrała

pod kościołami, czy pod urzędem pracy,

czy będziesz „budżetowym pasożytem”,

czy na zawsze stąd wyjedziesz, czy umrzesz

gdzieś daleko stąd komuś na szczęście.

Jeszcze nie wiadomo czy w obcym kraju

ludzie mówią w tym samym języku, co ty.

Jeszcze nie wiadomo, gdzie cię ta ziemia

przytuli i świat. Jeszcze nie wiadomo, ale

ojczysty chleb już zamienił się w kamień.